هی فلانی! زندگی شاید همین باشد:
یک فریب ساده و کوچک
آن هم از دست عزیزی که تو دنیا را،
جز برای او و جز با او نمیخواهی...
من گمانم زندگی باید همین باشد!
زندگی شاید همین باشد:
یک فریب ساده و کوچک،
آن هم از دست عزیزی که برایت
هیچکس چون او گرامی نیست!
بی گمان باید همین باشد...
"مهدی اخوان ثالث"
تو را ای گل کماکان دوست دارم
قدر ابر و باران دوست دارم
کجا باشی کجا باشم مهم نیست
تو را تا زنده هستم دوست دارم .
مرا اینگونه باور کن :
کمی تنها
کمی بی کس
کمی از یادها رفته
خدا هم ترک ما کرده
خدا دیگر کجا رفته ؟
نمی دانم ، مرا آیا گناهی هست ؟
که شاید هم به جرم آن غریبی و جدایی هست
مرا اینگونه باور کن !
گاهی دلم میگیرد
گاهی نفسم بند می آید
گاهی چشمانم ترمیشود
دراین گاهی فقط تومرهم دردهایم می شوی
ومن باز می کنم این صفحه را
یا دل می دهم به صدایت
تا فقط تو مرهمم شوی ومن
بگویم وبشنوم وبخندم
وتو بشنوی وبگویی وبخندی
ودلگرم شوم ازعطرنفسهایت
وحس کنم عشق را درسایه لبخندت
وتجسم کنم خوشبختی رادرسیاهی چشمانت
من به این گاهی راضی ام
من این گاهی را باتمام دنیا عوض نمیکنم
پس توهم این گاهی را از من نگیر!!!!
دل است ديگر خستــه ميشود ...
بي حوصله ميشــود ...
از روزگار
ازآدمـــــــها از خــودش
از اين قابــها از اثبات از تـــــوضيــح
از کلماتــــي که رابـــطه ها را به گند ميکشـــد
از اين همه مهرباني کردن
و نا مهرباني ديدن
از ســـــــــــــنگ صبور بودن
و آخــــــــــــر هم مُهر ســـــنگ بودن خوردن
از زهــــــر حرف هايي که
تــــــا آخر عمـــــــر آدم را مـــــــي آزارد ...
خســــــــــــته ام ...
کـــــــــــــاش مـــيــشـد خـــــودم را جــايي جـــــا بـــذارم
و بـــرگـــردم بــبــيـنــم
ديــگـر نـيــســتــم !!!
من به آمار زمین مشکوکم
اگر این سطح پر از آدم هاست
پس چرا این همه دل هاتنها ست
بیخودی می گویند هیچکس تنها نیست
چه کسی تنها نیست ، همه از هم دورند...
همه در جمع ولی تنها یند
من که در تردیدم ، تو چطور ؟
"سهراب سپهری"
صبر کن سهراب!
آری…
تو راست می گویی
آسمان مال من است
پنجره،فکر،هوا،عشق،زمین،مالِ من است!
اما سهراب تو قضاوت کن،
بر دل سنگ زمین جای من است؟!
من نمی دانم که چرا این مردم،
دانه های دلشان پیدا نیست…
صبر کن سهراب!
قایقت جا دارد؟
من هم از همهمه ی داغ زمین بیزارم
این روزها دلم اصرار دارد
فریاد بزند
اما . . .
من جلوی دهانش را می گیرم
وقتی می دانم کسی تمایلی به شنیدن صدایش ندارد !!!
این روزها من . . .
خدای سکوت شده ام
خفقان گرفته ام تا آرامش اهالی دنیا
خط خطی نشود
گاه یک سنجاقک
به تو دل می بندد
و تو هر روز سحر
می نشینی لب حوض
تا بیاید از راه
از خم پیچک نیلوفرها
روی موهای سرت بنشیند
یا که از قطره آب کف دستت بخورد
گاه یک سنجاقک
همه معنی یک زندگی است
خود را به که بسپارم وقتی که دلم تنگ است
پیدا نکنم همدل،دل ها همه از سنگ است
گویا که در این وادی از عشق نشانی نیست
گر هست یکی عاشق،آلوده به صد رنگ است
درزندگی برای هر آدمی ...
یک روز ...
ازیک جا ....
از یک نفر ...
به بعد...
دیگر هیچ چیز مثل قبل نیست ...
نه روزها نه خیابان ها ...
همه چیز می شود...
" دلتنگی "
زندگی باید کرد...
گاه با تلخی راه...
گاه با یک گل سرخ...
گاه با یک دل تنـــگ...
گاه باید رویید در میان باران...
گاه باید خندید با غمی بی پایان...
یکی دلش به صد دل بنده
یکی صد دل به یکی میبنده
یکی یه دل به یه دل میبنده
و تا آخرپایبنده
یکی دل به هیشکی نمیبنده
یکی نمیدونه دلش به کی بنده
یکی هربار به یکی دل میبنده
یکی دل میبنده تا بخنده
یکی هم مثه من دلش آکبنده
مونده،نمیدونه دل به کی ببنده
گاهی گمان نمیکنی ولی میشود
گاهی نمیشود که نمیشود
گاهی هزار دوره دعا بی اجابتست
گاهی نگفته قرعه بنام تو میشود
گاهی گدای گدایی و بخت یار نیست
گاهی تمام شهر گدای تو میشود
دلم سر کرده با غمها،
خداحافظ
شدم با غصه ها تنها،
خداحافظ
پرم از خستگی،زخم زبانها چه سوزی دارد این شبها،
خداحافظ
سراسر این وجودم ناامیدیست،شدم آغاز پایانها،
خداحافظ
تمام لحظه ها شد غرق بی رحمی،شدم هم بغض بارانها،
خداحافظ
چقدر اینجا نمورو سردو تبدار است،مرا آتش زد این تبها،
خداحافظ
مثال برگ پاییزی پر از حرفم،مرا سوزانده این لبها،
خداحافظ
دلم میخواست در این بزم ماندگار باشم،امان از دلفریبی ها،
خداحافظ
پرم از درد بی درمان این تکرار،شکستم از این غریبی ها،
خداحافظ
منم آن آسمان آبی دیروز که میبارد ز فریادها،
خداحافظ
دلم پاره شدو پوسید ز نامردی،سخن کوتاه کنم یادها،
خداحافظ
گاهی وقت ها آدمها،
از یک جایی به بعد،
از یک روزی به بعد،
از یک "نفر" به بعد،
دیگر هیچ چیز برایشان معنی ندارد،
نه رنگ ها،
نه خیابان ها،
نه فصل ها...
گاهی وقتها آدمها از یک نفر به بعد فقط....
دلتنگ اند.
خدا کند تبسم لبی به آه نشکند
بلور بغض سینه ای به شامگاه نشکند
کبوتری که پر زند به شوق آشیانه ای
خدا کند که بال او میان راه نشکند
در انتهای ِ هر سفر
در آیینه
دار و ندارِ خویش را مرور می کنم!
ابن خاکِ تیره این زمین
پاپوشِ پایِ خسته ام
این سقفِ کوتاهِ آسمان
سرپوشِ چشمِ بسته ام
اما خدایِ دل
در آخرین سفر
در آیینه به جز دو بیکرانه کران
به جز زمین و آسمان
چیزی نمانده است
گم گشته ام، کجا؟
ندیده ای مرا؟
حسین پناهی
از کتابِ:
ستاره ها
ديدن به هنر نيست، به دانش‌هم نيست، شعر وشاعري را هم يدك نمي‌كشد.
مرغ‌ها هم مي‌بينند. موش‌ها هم مي‌بينند. گوسفندها وگرگ‌ها هم مي‌بينند. آدمها هم مي‌بينند.
آدمها گاهي مثل مرغ‌ها مي‌بينند، گاهي مثل موش‌ها، برخي همچون گوسفندان، وبرخي مانند گرگ‌ها. پس ديدن به هنر نيست، به دانش‌هم نيست. حتي به آدم بودن‌هم نيست....
پس از اَفرینش اَدم خدا گفت به او: نازنینم اَدم....
با تو رازی دارم !..
اندکی پیشتر اَی ..
اَدم اَرام و نجیب ، اَمد پیش !!.
... زیر چشمی به خدا می نگریست !..
محو لبخند غم آلود خدا ! .. دلش انگار گریست .
نازنینم اَدم!!. ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!..
یاد من باش ... که بس تنهایم !!.
بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !!
به خدا گفت :
من به اندازه ی ....
من به اندازه ی گلهای بهشت .....نه ...
به اندازه عرش ..نه ....نه
من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !!
اَدم ،.. کوله اش را بر داشت
خسته و سخت قدم بر می داشت !...
راهی ظلمت پر شور زمین ..
زیر لبهای خدا باز شنید ،...
نازنینم اَدم !... نه به اندازه ی تنهایی من ...
نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت !...
که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!!!
من آن آرامش سنگین پیش از قهر طوفانم . . .
بی تومهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهانخانه ی جانم گل یاد تو درخشید
شبی مست رفتم اندر ویرانه ای
ناگهان چشمم بیافتاد اندر خانه ای
نرم نرمک پیش رفتم در کنار پنجره
تا که دیدم صحنه ی دیوانه ای
...
تنهایی عار نیست…